Het verhaal van Khanh over Kundalini & haar bedrijf Eighteen Inches

Hoi! Mijn naam is Khanh en ik woon in Rotterdam, waar ik ook mijn Healing Space heb sinds oktober 2023. In een super fijne omgeving naast het Kralingse bos. Mijn leven heeft er altijd zó anders uitgezien en hoe het nu eruit ziet, had ik alleen maar van kunnen dromen.. 

Ik ben eigenlijk altijd al zó erg verwijderd van mijn gevoel. Al sinds kleins af aan wist ik eigenlijk nooit echt wat ik voelde, daarom raakte ik ook zo ver verwijderd van iedereen, maar het allermeest van mezelf. Ik voelde me echt vreemd hier in dit leven. Ik kon niet echt connecten, omdat ik dat ook niet echt had meegekregen en enigkind ben. Ik mistte thuis, een warm gevoel, geliefd zijn. Al wist ik niet dat 'thuis' bestond, ik verlangde er zo erg naar. Het enige wat me blij deed voelen, was als mijn ouders trots waren en dat was niet vaak, of dat waren ze wel maar zeiden dat nooit. Dus ik begon 'de perfecte dochter' te worden. Ze kregen complimentjes van iedereen, hoe welopgevoed ik ben, hoe beleefd ik ben, hoe lief ik ben, maar het voelde nooit genoeg.Ik was op zoek naar van alles in mijn buitenwereld. Goedkeuring, waardering, erkenning, liefde, aandacht. Ik probeerde alles te zijn wat er van me werd verwacht, maar kreeg nooit wat ik het liefst wilde. Ik bleef elke keer maar leeg en teleurgesteld achter, omdat je nooit iedereen tevreden kan stellen. Dat werd me steeds duidelijker. Ik kon totaal niet met mijn gevoelens omgaan. Wist niet hoe ik ze moest uiten, omdat elk gevoel dat ik had, snel weg moest. Dus groeide ik op en huilde ik steeds minder, tot helemaal niet meer. Verdoofd ging ik door het leven. 

 Ik werkte samen met mijn moeder in haar bedrijf. Vooral hele lange dagen, 6 dagen per week. (als projector!) Ik had letterlijk geen tijd en ruimte om na te denken over wat ik zou willen, maar ongelukkig was ik al een hele tijd. Het maakt het extra lastig als je met familie werkt, want je wilt ze ook niet ‘in de steek’ laten. Ik kon eigenlijk niet de keuze voor mezelf maken, dus toen werd de keuze voor mij gemaakt.. 

In juni 2020 kreeg ik een beroerte en begon toen aan een zwaar revalidatie traject door mijn uitval aan de rechterkant. Binnen een maand raakte ik mijn langste vriendengroep kwijt en allerlei vragen spookten door mijn hoofd. Waarom ben ik er nog? Waarom heb ik nog een kans gekregen? Wat heb ik hier dan te doen? Door deze vragen ben ik tot de conclusie gekomen, dat ik eigenlijk helemaal niet aan het leven was! Ik leefde voor iedereen, behalve mezelf. En toen kwamen er vragen zoals, wie ben ik? Wat vind ik belangrijk? Waar geloof ik in? Wat is echt? En wat niet? Wat ik zeker wist was, als ik hier dan moet zijn, wil ik volledig mezelf kunnen zijn.

Ik wist dat ik met heel veel blokkades, belemmerende overtuigingen en trauma's zat en ik wist ook dat ik daar wat mee moest doen, maar wat? Ik had mijn gevoelens zo ver weggestopt, dat ik er niet eens meer bij kon komen en had op dat punt al jaren niet meer kunnen huilen, zelfs niet om de beroerte en verloren vriendschappen. Ik heb psychologen gehad, maar dat hielp maar tot zo ver, dus begon ik te kijken naar energetische behandelingen. Waar moest ik dan beginnen? Ik stond wel voor alles open, want ik wilde er alles aan doen om mij niet meer zo te hoeven voelen. Hoe sceptisch ik ook was, energetische behandelingen bestaan niet voor niks, dacht ik. Ze worden ook steeds populairder, dus ik besloot het een kans te geven. 

Een lieve vriendin vertelde mij toen over kundalini en ze had wat filmpjes laten zien. Mijn eerste reactie was, wtf! Dat kan toch niet echt zijn?? Ik vond het maar vreemd, maar ergens trok het me wel genoeg om het uit te proberen. Ik ging met mn vriendin mee de eerste keer, begin 2022 en dacht, oké ik ga het proberen. Werkt het? Alleen maar goed en werkt het niet? Jammer maar dan weet ik dat ook en hoef ik het me niet af te vragen.

Ik kwam maar niet uit mijn hoofd, de eerste sessie. Het bleef maar over van alles nadenken en ik was het nog helemaal niet gewend om naar binnen te keren. Ik bleef nadenken over of ik al iets voelde, of niet. Toen ik dacht dat ik iets voelde, dacht ik al snel, nee ben ik dat zelf aan het doen of gebeurt het echt? Na de sessie was ik he-le-maal gesloopt en ik dacht, is dit nou wat mensen zo leuk vinden? Ik begreep het niet, voelde me enorm moe en heb niks ervaren, dacht ik. De komende dagen nam de vermoeidheid af en ik had het al afgeschreven, als in het werkt niet. Zo’n 5 dagen later zat ik thuis en opeens moest ik huilen! Ik was super verbaasd omdat ik het normaal probeer op te wekken door soms een beetje te overdrijven haha. Nu kwam het gewoon en het was ook prima om het er te laten zijn en voor het eerst eerde ik mijn gevoel. 

Ik had het niet gelijk aan de kundalini sessie gekoppeld maar door het nazorg mailtje begon er wel een lampje te branden en nam ik contact op met Nadia. Zij vertelde me dat ze wel bijna zeker wist dat dit door de sessie kwam, maar als ik twijfelde, dan kwam ik toch nog een keertje? Ze gaf me ook de datum waarop meerdere vrienden van me kwamen, als ik dat fijner vond. Ik dacht bij mezelf, als 1 sessie mij al laat huilen, zonder dat ik ín de sessie, iets heb gevoeld dan moet het echt veel hebben gedaan. Dus ik kon de 2e sessie ingaan met iets meer vertrouwen. 

Ook die 2e sessie voelde ik niet heel veel, maar ik voelde me zoveel rustiger die periode daarna, dat ik besloot om ermee door te gaan. Ook met als reden dat ik nooit echt de tijd neem om te gaan zitten mediteren, of in mezelf te keren. Na 3, 4 sessies merkte ik opeens dat ik mijn intuïtie beter kon onderscheiden van mijn gedachtes. Dat ik steeds meer beslissingen écht voor mezelf nam, zonder eerst met iedereen rekening te houden en mijn innerlijke richting werd steeds sterker. Ik voelde me alsof ik eindelijk mijn leven aan het leven was.  

Een jaar na de eerste sessie heb ik de training bij Nadia gedaan. Eigenlijk omdat ik gewoon wilde weten hoe het werkte, want ergens was mijn brein nog steeds sceptisch. Dit bleek één van de mooiste ervaringen tot nu toe! Hoe die opleiding was, de mensen die ik heb ontmoet, maar ook het eindelijk kiezen voor mezelf vooral. In de training kregen we de optie om een plantenmedicijn reis te maken. Ik had er eigenlijk niet zo heel veel van verwacht (vraag me niet waarom haha) en misschien was dat ook de beste manier om er zo in te gaan om geen verwachtingen te hebben.

Opeens hoor ik een nummer* en ik denk bij mezelf: huh, hoor ik nou Vietnamees?? Nee dat kan niet, ik zal het me wel ingebeeld hebben. Maar even later hoor ik het weer! In een fractie van een seconde voelde ik mijn hart echt openbreken en ik zag mezelf staan. Ik reikte een hand uit naar mezelf en zei: Hè hè, eindelijk heb je je weg terug naar huis gevonden! En wauw, het besef dat ik naar alle goede dingen zocht maar op hele verkeerde plekken. Ik moest die plek in mijzelf creëren en mijzelf alle waardering, goedkeuring, erkenning, aandacht en liefde moest geven, want mijn mening is de enige mening die ertoe doet. Ik heb ook helemaal niks buiten mezelf nodig. Dit zorgde ervoor dat ik enorm dankbaar de reis uitkwam en de blokkades die er normaal zitten echt compleet waren verdwenen. Ik bleef maar huilen, van blijdschap, dankbaarheid, connectie en alle liefde die ik heb gevoeld. Ik kon niet meer stoppen en het voelde zo enorm fijn. 

Eenmaal thuis bleef ik met het zinnetje 'de weg naar huis' in mijn hoofd zitten. Ik liep naar mijn boekenkast en trok een boek eruit. Eighteen Inches. The distance between your head and your heart. Ik wist het meteen, zo ga ik mijn missie noemen. Om jou te helpen uit je hoofd te komen en in je hart en lichaam te zakken, zodat jij kunt belichamen wie je werkelijk bent.

https://www.eighteeninches.nl/